SVOOOOOOOOO ÞREYTTTTTTTT

Ég bara botna ekki í þessum degi - enn sem komið er! Ég er svo þreytt. Vaknaði í morgun og kom drengjunum af stað í skóla. sat hér við borðið til ca 10.00 og fór inn og las. Sofnaði svo og svaf þar til Hannes kom í mat og lagðist svo strax aftur þegar hann fór og lá (svaf ekki) til um klukkan þrjú. Og ég er svoooooo þreyttttttt. Hvað á ég eiginlega að gera og af hverju er þetta svona??????? Mig langar mest til að fara aftur inn og leggjast niður þrátt fyrir að það sé ekki til neins. Ég er ekki búin að gera neitt í dag. Ég get eiginlega ekki hugsað einu sinni. (það er svosem ekkert nýtt).  Styttist annars í 3. lyfjagjöfina á fimmtudaginn. Þá er það sama rútínan landsspítalinn í blóðprufu og svo lyfjagjöf og svo slappleiki og og og. Það er svo margt sem mig langar til að gera og óneitanlega var það ljúft að geta labbað "aðeins" lengra síðustu tvo daga heldur en ég hef gert síðan í maí (fyrir utan á Tenerife). En nú fór ég STÓRAN hring. þ.e. Grundartún, Bakkatún, Norðurbraut alla leið að hótelinu og svo heim framhjá heilsugæslunni. Kannski hefur það samt bara verið of mikið. En samt kemur yfir mann þessi löngun þegar líðanin er örlítið betri að hlaupa. Mig langar svoooooooooo til að geta skokkað að ég get ekki lýst því. Og núna þegar blóðið er orðið svona meira þá finn ég að það er auðveldara að labba ég verð ekki eins móð og strax langar mann bara til að skokka af stað. Líklega mundi ég nú samt ekki komast nema 2-3 skref skokkandi en þá væri hjartað líklega farið að reyna ansi mikið á sig við að koma súrefni um líkamann og ég kæmist ekki lengra. Enda þarf ég ekkert að reyna að skokka ég veit að það er ekki hægt og líklega bara hættulegt. Ég hafði mig í að senda póst á nýja sálfræðinginn hérna og bað um að fá að koma í viðtal. Hún ætlar að gefa mér tíma fljótlega. Það var frekar erfitt, en ég finn orðið frekar mikið fyrir kvíða og óþægilegum hugsunum um hitt og þetta í sambandi við þessi veikindi. Held að það sé réttast að fá bara aðstoð frá fagaðilum vegna þess. Enda vissi ég það svosem... hélt bara að það væri hægt að leiða þetta hjá sér þar sem þetta bara hlýtur að fara að verða búið. En kannski er bara ekki svo.......Autoimmune hemolytic anemia (AIHA) is a rare disease. In a recent population-based study¹ the incidence was 0.8/100 000/year.  Að vera með sjaldgæfan blóðsjúkdóm er kannski ekki eitthvað sem maður bara hendir yfir öxlina og þarf aldrei að líta til baka. Kannski er þetta bara eitthvað sem á eftir að hanga yfir manni framvegis. Allavega fram yfir helgi - og kannski fram yfir jól. Og kannski bara alltaf. kannski er ég þess vegna svo þreytt??????